دین گریه می کند...
قران گریان شده است...
چشمهای مومنین اشک می ریزد...
اینها جملاتی است که از زبان امام عصر ارواحنا فداه یعنی امام زنده و حاضری که در میان ما بسر می برد بیان گردیده است .
این کلمات از لبهای گهر بار مظلوم ترین عزیز پروردگار خارج گشته است.
عزیزی فراموش شده که جهان در انتظار اوست.
کسی که تنهای تنها زندگی می کند،
کسی که جامعه بشریت بمانند سلولهای بدن که به قلب نیاز مندند،به او نیاز دارد.
طبیبی که از طرف پروردگار عالم مداوای جامعه بشریت به بالای بستر او امده تا او را
از دست غده های سرطانی و مرگبار نجات دهد.
ایا دیده اید مریضی بیهوش را که بر تختی افتاده باشد و غده های سرطانی سراسر وجودش را فرا گرفته باشند و از جای جای
بدنش خون بیرون می ریزد و از هوش رفته است و هذیان می گوید ،ولی در عین حال به طبیب مهربان هنوز اجازه ی مداوا
نمی دهد؟
ان طبیب مهربان به گوشه اتاق رفته و منتظر مانده است،
یکساعت،
یکروز،
یکماه،
یکسال،
ده سال،
یک یادوقرن،
نه،او بیش از یازده قرن و نیم شبانه روز چشم انتظار ما است
با انکه قلبش پر از محبت به ما است ولی از ما گله دارد ،
دلش چون دریایی مواج پر از محبت است که اگر در کنار ساحل ان بنشینی گاه به گاه اشک های دیده اش چون امواجی
نرم ساحل دیدگان غمگینش را می شوید و باز به درون دل بر می گردد .
او ناله می کند و غصه ها را در سینه نگه می دارد،
او به دنبال همدردی می گردد که با هم اشک بریزند،
اشک او عرش را می لرزاند،گریه او قران را تکان می دهد،
غمهای او دیدگان مومنین را چون ابری در حال بارش پر از قطرات اشک می کند .
خدایا چه شده،
چه مصیبتی پبش امده که:
قران گریه می کند،دین گریه می کند،و چشمهای مومنین گریان شده است.
فعلا چیز دیگه ای به دریچه افکارم راه پیدا نکرده
شاید بعد ها دوباره این صفحه دیجیتال رو سیاه کردم .
فعلا التماس دعا
